Adembenemend

Cubcake

Zijn hand sluit zich om mijn keel. Mijn adem word mij ontnomen en voel mijn lichaam in strijd gaan. Voel me lichaam zich verzetten en mijn spieren aanspannen. Zijn hand houd greep op mijn zijn en laat mij niet winnen. Mijn lichaam vecht tegen dat wat gaat komen. Ik voel mijn ogen langzaam dicht slaan en mijn lichaam ontspant. Langzaam glip ik weg, geen grip meer in mijn bewust zijn. Daarna val ik.

Ik val in het duister. 

Even ben ik weg.

Even voel ik niks meer.

Even ben ik niet meer bewust.

En dan stroomt het weer binnen. Mijn lichaam ontwaakt bij de eerste hap lucht die ik neem. Gedesoriënteerd en zwevend, komt alles weer terug naar mij.

Ik ben er weer.

Voel weer.

Ben me bewust.

Bewust van mijn lichaam en mijzelf. Ik voel het bloed weer stromen en de warmte om me heen. Het gevoel was zo bevrijdend. Mijn lichaam nog steeds ontspannen en niet wetend wat het was over komen. Maar ik, ik wist het wel. Mijn lichaam trilt bij het ontwaken. Spieren spannen zich weer licht aan.

Langzaam komt alles weer tot mij. Ik open mijn ogen en kijk ik in de ogen van Hem. Hij die mij zo liet voelen. Die mij wist te ontnemen van mijn krachten en ze me weer kon terug geven. Hij was mijn toe brenger van angst en genot. En mijn redder in het duister. Ik kijk Hem vol liefde in de ogen. Hij zorgde voor dit gevoel.

Een adembenemend gevoel.

Over de auteur: Cubcake