De vrouw voor wie ik altijd smelt speelt een spel met mij…
Voor mij op de bank zit de dame voor wie ik altijd wegsmelt, ik zit voor haar op de vloer. “Halsbandje aandoen” hoor ik haar verordineren en op mijn knieën schuifelend pak ik het ding wat naast haar ligt op de bank. Mooi zwart soepel leer en voorzien van een rijtje kleine blank metalen pareltjes…
Terwijl ik me opricht om de sluiting van het door mij nu rond de hals geplaatste zwart leren tuig te bevestigen komt er al weer een nieuw bevel. “Aan mijn voeten, en je maakt je zo klein mogelijk.”
Ik laat me op de vloer voor haar voeten zakken en vraag me af wat ze nu allemaal weer verzonnen heeft.
Als twee meter lange kerel is het volgens mij toch nog wel een aardige prestatie om jezelf zo op te vouwen. Met de knieën op de grond en de voeten ietwat naar buitenuitstekend maak ik mezelf klein door voorover te drukken met de borst op de bovenbenen.
Mijn armen strek ik langs het lichaam naar achteren en op de rug pak ik mijn eigen hand stevig vast om het nu ontstane menselijk pakket als zodanig wat in toom te houden…
“Zooo…braaf hondje blijft zo 5 minuten…en NIET bewegen !”
Van alles schiet er door mijn hoofd maar na enige tijd is er weer die rust welke altijd weer in deze situaties uit mezelf omhoog komt.
Het moet wel iets typisch zijn van een geboren sub als ik. Tevredenheid en pure passiviteit…de mannelijkheid ontvliet mij weer eens…
Zij zit rustigjes op de bank en bladert wat door de krant. Ik kan dat horen want kijken lukt zo niet echt. Haar telefoon gaat en er volgt een telefoongesprek met een van haar vriendinnen. “Jaaa…nee hoor, john is hier bij mij thuis…ja…nee dat niet, hij ligt voor me op de vloer…ja…hahahaha.” Ik was al klein maar nu voel ik me opeens nog veel kleiner geworden…
Zo langzaamaan voel ik hier en daar wel wat kramp. Het is natuurlijk ook geen gemakkelijke houding. Terwijl ze het gesprek afrond heeft zij mij kennelijk goed in de gaten gehouden. Vlak bij mijn opgevouwen persoon schalt haar stem plotsklaps en ik schrik echt op. “Je bewoog, klojo…dat word nogeens vijf minuten.”
“Wat ben je toch een onvoorstelbare mislukkeling eigenlijk…zoiets simpels en dan ook nog weer de mist in gaan…nou ja.”
Ze pakt de krant weer. Het zweet breekt mij uit. Veel langer dan vijf minuten heb ik zo nooit gelegen ! Wat volgt zijn een paar heel erg lange minuten want mijn voeten spelen bijvoorbeeld enorm op.
Ik zou ze willen verschuiven, het doet gewoon pijn op de harde grond…”toch maar niet doen” denk ik bij mezelf…
“Zo…nou…is ‘ie braaf dan…heh?”
Ik word eventjes over mijn hoofd geaaid.
Ze staat op en loopt naar de kast met speeltjes.
“Kom maar weer omhoog loser”
Uit de doos met diverse geinige dingetjes die ik voornamelijk zelf heb aangekocht kiest ze mijn apporteerballetje. Er is al heel wat mee gespeeld, het geld dubbel en dwars waard !
Een setje handboeien pakt ze in een beweging mee en met klakkend geluid van haar hakken posteert ze over mij heen buigend het speeltuig voor mij op de grond. Haar gezicht hangt vanuit de hoogte voor mijn gezicht en ze pakt mijn kin vast.”
“Hondje gaat netjes met de neus zijn balletje naar de keuken duwen, met de handjes op de rug en als je daar bent blaf je even…begrepen…huh? Tjemig wat ben je toch een loser.”
Zich oprichtend laat ze mijn kin los en wringt de boeien om mijn beider polsen. Grinnikend gaat ze weer op de bank zitten.
“Kom op…hop hop.”
Ik buig me voorover, gelukkig is het een aardig groot balletje.
Blauw kunststof materiaal met diverse gekleurde botjes als decoratie erop afgebeeld. Erin gebouwd zit zo’n piep zodat elke keer als ik erin bijt om te apporteren dit geluid ook daadwerkelijk door de kamer klinkt, tot hilariteit van mijn baasje…
Moeizaam manoeuvrerend poog ik het blauwe ding in toom te houden met mijn neus. Af en toe een por en ja hoor…het ding rolt zowaar de juiste kant op. Dan verschuif ikzelf een beetje om vervolgens weer voorover te buigen. Het duurt een eeuwigheid om uiteindelijk in de keuken te belanden waar ik meteen ook triomfantelijk een blaf laat horen.
Met een “klak, klak, klak” hoor ik haar nu naderen. Eventjes neemt ze de situatie op geeft me een aai maar ik zie ook haar kookwekker. Ze heeft het ding in haar hand terwijl ze zegt :
“Dat was dus zes minuten nu ga je terug naar de bank en begint overnieuw…het kan best in vier…loser”
