Met verschillende plastictasjes aan beide handen loop ik door de stad Rotterdam. Nog een paar dingetjes te doen en dan is mijn lijstje afgewerkt. Ik ben een echte man wanneer het op winkelen aan komt. Gewoon thuis even nadenken, opschrijven op een briefje, punt voor punt afwerken en dan ook nog eens in een draf van winkel tot winkel…
De door mij ontwikkelde orde word wel eens verstoord doordat ik bijvoorbeeld zomaar ineens iemand bekends tegen het lijf loop en daar dan wat momenten mee praat. Meestal gaat het goed en nu lijkt er ook niets aan de hand totdat de telefoon gaat. Het mobieltje in mijn jaszak geeft een zeer bekend nummer aan en ik schrik.
De dame voor wie ik altijd wegsmelt meld zich via mijn mobiel !
Ietwat schuchter neem ik op. “Aarzelde je soms of je mij wel te woord wilde staan, stumper, je kon zien dat ik het was heh?” Met wat bezwerende woorden probeer ik haar temperament wat omlaag te brengen. Alle plastictasjes staan rondom me heen terwijl ik met mijn mobiel aan het oor rechtop stilsta tussen het druk winkelende publiek. “Waar ben je in vredesnaam…wat een herrie…tjemig.”
Na enig uitleg moet ik haar vertellen wat ik zoal gekocht heb deze dag. “Zo…nou…je hebt jezelf mooi verwend vandaag, en ik moet het hier in mijn eentje zien te rooien aan deze kant.”
Om de zoveel tijd komen we bij elkaar over de vloer maar we hebben geen echte relatie, meer een heel warme vriendschap.
Zij weet mijn affectie voor haar subtiel uit te buiten door met regelmaat gemene spelletjes met me uit te halen, eigenlijk is het een soort van SM…
“Er zijn daar nogal wat mensen om je heen heh?” Ik beaam haar assumptie en vraag naar het waarom. “Ik wil dat je me hardop nazegt alsof je mij antwoord…kan je dat aan dombo?”
“Ach jee…” Denk ik bij mezelf. “Wat gaan we nu weer krijgen?”
Ik bevestig haar dat ik het begrepen heb en wacht af. Even is het stil maar nu zegt ze in mijn oor : “Wat ben ik toch een ongelofelijke klootzak eigenlijk.” “Ja?” zeg ik, bij haar een furieuze reactie uitlokkend. “Mij nazeggen loser…meer niet.”
Het zweet breekt me uit en onderwijl om mij heen kijkend zeg ik haar hardop na. “Wat ben ik toch een ongelofelijke klootzak eigenlijk.” Mijn hoofd is naar de grond, ik wil echt niet weten of iemand misschien reageert op deze uitspraak.
Nu klinkt haar stem weer : “Harder praten.” Wijselijk herhaal ik dit niet, grappig willen zijn in deze situatie is niet zo slim !
“Ja…ik weet dat ik altijd veel te snel klaarkom, sorry schatje.”
“Godallejezus” Denk ik bij mezelf maar herstel me om deze publiek verbale bekendmaking te uiten…Als ik het uitspreek lukt het me inderdaad om nog wat harder te spreken dan de eerste keer…
“Zijn er al reacties, loser?” Klinkt het nu in mijn oor.
Ik kijk om mij heen maar een ieder gaat gewoon zijn eigen gang.
Als ik haar dit vertel geeft ze me de volgende opdracht die mij het kippenvel bezorgt. “De eerste de beste vrouw die voorbij komt en die je leuk vind geef je de telefoon en vraagt ze om even te luisteren.”
“Wat zeg je…wat wil je dat ik doe?” “Je hebt me best gehoord, gewoon doen anders kan je het verder schudden deze maand.”
Mijn arm laat de mobiel zakken en ik kijk in het rond.
Er lopen zat vrouwen maar niet echt…o ja…wacht…die is leuk.
Gekleed in een lange vrolijk gekleurde regenjas loopt ze in mijn richting, aankopen in een tasje aan haar hand…
“Eeuuhh…hallo” Begin ik… “Mag ik even wat vragen?”
Met deze benadering zomaar op straat heb ik niet zo’n moeite.
Ik doe al heel wat jaren journalistiek werk voor de radio en heb me menig maal in deze situatie bevonden wanneer ik weer eens reacties van de straat moest gaan verzamelen. Je staat dan heel lang te bedelen voor een paar minuten aan materiaal…
“Waar gaat het over dan?” “Ik heb hier mijn vriendin aan de telefoon en die vraagt of u even wil luisteren naar haar.”
De vrouw is gestopt en dat is een goed teken. Ze is verast en ik meen ook wat fascinatie in haar ogen te ontwaren. Ze kijkt me aan en neemt me van top tot teen op. “Ja…maar wat heb ik te maken met uw vriendin?” Ik vraag haar nogmaals of ze even wil luisteren en maak hierbij ter geruststelling naar haar toe gebruik van het woordje “gewoon.”
In mezelf moet ik nu een beetje lachen over dit woord want als er nu iets is om deze gang van zaken te typeren dan is het niet met het woord “gewoon.”
“Nou ja…geef maar dan.” De vrouw pakt mijn telefoon en meld zich.” Terwijl haar hoofd langzaam naar beneden zakt en de ogen ronddwalen zie ik haar aandachtig luisteren. “Ja…ja…oh…nou ja…ja…hahaha…nou ja…hihihi…als hij dat leuk vind…ja hoor…ik vind het best.”
De vrouw heeft nu overduidelijk schik en een wat schalkse blik in haar ogen als ze mij de mobiel terug geeft. Met haar hoofd nu helemaal omlaag en haar hand aan de neus lijkt ze iets te gaan zeggen. Met de telefoon in mijn hand wacht ik af, het duurt maar heel kort en de vrouw zegt :
Wie weet er een leuk vervolg ?
Mooi verhaal, maar hoe nu verder?
Dank U ! …….ik kan duizend dingen verzinnen…..maar ik hoop de fantasie van de anderen hier wat te prikkelen ! Weet U een leuk/ geil/ bijzonder vervolg ? ……of geeft U mij een hint dan pak ik het op…..